Yollarını kaybetmiş şehirler büyüyor içimde
İçinde yangınlar.
Satır satır uçuşuyor sayfalar toz duman.
Tuzak şarkıların uğultusu delip geçiyor sessizliği
Ayyuka çıkmış bir yokluğun yasında.
Ellere adanmış bir ömrün yarasında
Kaderle burun buruna, kederle sarmaş dolaş
Yollarını kaybetmiş şehirler büyüyor içimde
İçinde yangınlar.
Biraz leylak kokusunun insan ruhuna nasıl da iyi geldiğini uzun uzun anlatmak isterim lakin bu romantik sükûnet halinde zor gibi. Malum ucundan kıyısından yaza merhaba dedik. Şen kuş cıvıltıları, rengarenk mevsimlik çiçekler, ardına kadar açılmak için prova yapan balkon kapıları, pencereler, pazar tezgahlarında salınan yaz müjdecisi çeşit çeşit otlar, hafta sonu piknik planları, sahilde uzun yürüyüşler, ışıltılı günler, yıldızlı akşamlar...
Derin bir nefes alıp doğaya teslim olmanın, toprağa basmanın, dağ bayır salınıp durmanın tam vakti. En uçuş uçuş elbiselerini giyip üstlerine çıplak ayak kırlarda koşturan kız çocukları gibi papatyalardan taçlar takıp saçlarımıza kıkır kıkır kıkırdama vakti. Işığın kamaştırdığı gözlerimize aldırış etmeden üstelik. Deniz yıldızları gibi yeniden hep yeniden hep yenilenmeye meylederek hayata karışma vakti. Bu sonsuzluğun içinde tebessüm etmeyi unutmadan. Seyyar satıcıların tezgahlarında çağlaların, eriklerin, çileklerin nazlı nazlı salınma vakti. Avuçlarımıza konan uğur böceklerine şarkılar söyleyerek yeni dilekler tutma vakti. Tüm dileklerimizin mucizevi bir şekilde gerçekleşeceğinden hiç kuşku duymadan.
Biraz leylak kokusunun insan ruhuna nasıl da iyi geldiğini uzun uzun anlatmak isterim...
Geldi.
Ben mavi bir çiçektim.
İliştirdi beni göğsünün tam üstüne.
Nereden bilecektim?
Düşürdü beni yüreğinden.
Yapraklarım solmaya, ışığım sönmeye başladı.
Kaldı.
Tutar sanıyordum. Kaldırır düşürdüğü yerden.
İyileştirir yaraladığını.
Üzülür, özür diler hoyratlığından.
Af diler gözlerimden, af diler saçlarımdan.
Kaldı.
Rüzgarım oldu.
Un ufak parçalarım savrulsun diye olabildiğince uzağa.
Kaldı.
Yağmurum oldu.
Gözlerimdeki keder görünmesin diye.
Kaldı.
Yangınım oldu.
Hâlâ bana benzeyen parçalarım tanınmaz hale gelene kadar.
Kaldı.
Savurdu.
Yağdı.
Yaktı.
Gitti.
Bahçesinde ayrık otları
Sesi kesilmiş kurbağaların
Mevsimsiz bir karakış
Bir zamansız veda da
Eteklerimde ona söylenmemiş aşk şarkıları
Kalbimden çekiştirip durmakta
Affet sevdiğim
Affet
Elveda
Kuş cıvıltıları saklıyorum kalbimde.
Adının göğünde çırpıyorlar kanatlarını.
Senin ellerin eski semt pazarları ve sahilin birinde başını omzuna yaslıyor sevdalıların.
İp atlıyor sokağın bir köşesinde, başka bir köşede su veriyor çiçeklere.
Rüzgarlarla ıslıklar çalıyor, şarkılar söylüyor, gülümsüyor.
Nisan senin ellerin bulutlarla yarışıyor, yağmura karışıyor.
Açıyor renk renk baharlara yazlara...
Dağlar aşıyor derelerden taşıyor.
Bak nasıl kıvrım kıvrım yayılıyor senin ellerin.
Senin ellerin şiirler, şairler, hasretler...
Sonsuz ufuklar, ormanlar, hercai menekşeler.
Senin ellerin ıhlamurlar, sarı sümbüller, limon ağaçları, nar çiçekleri...
Senin ellerin Gümüşsuyu yokuşu Beylerbeyi sahili.
Üsküdar Beşiktaş arası vapur seferleri.
Senin ellerin eylül akşamları, kavun kokuları, martı sesleri, dalga dalga deniz.
Ege de bir köy kahvesinde karadut suyu, limonata.
Karadeniz'de her dem yeşil yaylalar, al yanaklı çocuklar.
Akdeniz'de sere serpe güneş, kum, deniz...
İç Anadolu'dan Doğu Anadolu'ya
Doğu ekspresinde aşk senin ellerin.
Senin ellerin zeytin ağaçları, defne yaprakları, kiraz dalları...
Kuş cıvıltıları saklıyorum kalbimde.
Adının göğünde çırpıyorlar kanatlarını.
Akşam üstü bir kadın bir fincan kahvesini yudumluyor.
Bir yudum kahve bir nefes sigara...Tekrarlıyor.
Dışarısı günlük güneşlik.
İçerisi kar kıyamet.
Köşede seyyar bir balıkçı bağırıyor.
Mercan var, mezgit var, levrek var.
Bir taksi yanaşıyor öteye
Gencecik bir kız, yüreğinin kıpırtısı caddelere taşarken
Beşiktaş lütfen diyor.
Uzaklaşıp gidiyor.
Karşı pencerenin kuşlarına takılıyor gözü.
Bugün, olduklarından daha neşeli mi ne diye düşünüyor kadın.
Beyaz bluzuna damlayan kahvesine aldırış etmeden gülümsüyor.
Evinin içinde kocaman bir gölge sessizlik.
Soğuk mu soğuk duvarları sarıyor.
Karşı pencerenin kuşlarının sesi de olmasa
Büsbütün çıldıracağını düşünüyor bu hayatta.
Bir an hatta çoğunlukla kayboluyor yalnızlığında.
Bir, iki, üç, dört...
Saymayı bırakıyor zira yetişemiyor kanat çırpmalarına
İki kumru oynaşıyor diğerleri sonsuz bir neşeyle şarkılar mırıldanmakta.
Kapatıyor gözlerini eşlik ediyor onlara.
Mis gibi bir meltem saçlarını okşuyor.
Yüreğinde bir ferahlık, bir kavuşma heyecanı.
Açık penceresinden içeri kuşlar doluşuyor.
Karşı pencerenin kuşları.
İncecik bir kadın.
Soluk benizli
Kara kaşlı
Kısa boylu
Gülerken hiç görülmemiş
Âdeti değilmiş
Şişman bakkal karısından çok korkuyormuş
Sürekli farklı farklı hikayeler anlatıp duruyor mahalleli
Hikayelerin sadece sonu aynı, korkan bir şişman bakkal
Elinde olsa kulaklarından tutup tavana asacak kocasını diyorlar.
Yok artık diyor dinleyenlerden biri
O kadar da değil.
Usturuplu at kardeşim diyemediğine işte
Şişman bakkalın karısı iyi giyimli
Ağzı iyi de laf yapıyormuş hani
Tabi lütfedip konuşursa
Öyle herkesle konuşmazmış
Babasının da zahireci dükkanı varmış
Hatta şişman bakkalla orada tanışmışlar
Şişman bakkal hep böyle şişman değilmiş
O da incecik bir delikanlıymış evlendiğinde
Sonra ne olduysa olmuş üç beş derken...
Ara sıra şeker, sakız, çikolata falan dağıtırmış çocuklara.
Bir gün çocuklardan biri görünce elinde şekerleri
O heyecanla seslenmiş arkadaşlarına
Koşun koşun! Çikolata dağıtıyor şişman bakkal amca
Adı çıkmış şişman bakkala
Kendi halinde bir adam diyorlar.
Aslında çokta iyi biri
Gülümsemeyi seviyormuş karısının aksine
Eski günlerine tanık olanlar anlatır ara ara
Bu da bir şey mi?
Gözlerinin içi gülerdi.
Ne neşeli çocuktu bir bilseniz bu şişman bakkal.
Şimdi bu güldüğü gülme mi?
Cebinde ayrılık taşıyan adam
Düşünceli.
Bir kaldırımdan diğerine mırıldanıyor.
Gelenin geçenin umurunda değil.
Farkında.
Bu biraz canını sıksa da en çok cebindeki şıngırtıya takıyor kafasını.
Her adım attığında şangır şungur.
Yüzünde istemsiz bir tedirginliğe neden oluyor.
Esir alıyor duygularını.
Sokakta cebinde ayrılık taşıdığı belli olmasın diye çırpınan adam
Kimsenin umurunda değil bunu biliyor.
Bildiği halde tedirgin.
Bir sağa bir sola oflayıp pufluyor.
Geleni geçeni süzüyor göz ucuyla
Bazılarına alenen uzun uzun bakıyor.
Kimse onu fark etmiyor.
Kimsenin umurunda değil.
Cebindeki şıngırtı arttıkça artıyor.
Kalbinin sesini bastırıyor.
Cebinde ayrılık taşıyan adam
Koyuyor ellerini ceplerine, oturuyor kaldırıma.
Tam bir şey söyleyecek gibi oluyor.
Ne geldiyse dilinin ucuna
Rahatsız olmuş olacak ki susuyor.
Derin derin nefes alıyor.
Bir gören oldu mu diye dilinin ucuna gelenleri bakınıyor.
Oh be diyor kimsenin umurunda değil.
Kimse beni fark etmiyor.
Cebinde ayrılık taşıyan adam
Bir kaldırımda
Öylece
Duruyor.
Günler geçirdik.
İyi günler.
Kötü günler.
Mutlu günler geçirdik.
Mutsuz günler.
Adıyla seslendim. Döndü, baktı, gülümsedi.
Tomurcuk güllere benziyordu gülümsemesi
Bir bahar tazeliği vardı sesinde.
Adımla seslendi. Gülümsedim.
Yabanıl bir papatya bahçesi gibi coştukça coştu kalbim.
Hayretler dolusu bakakaldım.
Her yerden duyulabilirdi kalbimin sesi
Mümkün değildi sevmemesi
Uzattığı eli tutmaması
Kaşına gözüne yanmaması
Bir sabah, bir vapur sesi, bir martı çağlaması, bir kahve kokusu, bir karınca yuvası
Hüzne bulandı.
Gitti.
Ardında yolsuz evler, neşesiz gülüşler, derin iç çekişler bıraktı.
Adressiz umutlar, kayıp yarınlar, sessiz ağlamalar, sahipsiz yalanlar.
İçimde kusursuz kesikler bıraktı.
Sevgilim.
Bir rüyanın içinde düşmüşsündür hatırıma.
Doğrudur kabul çok çok sevmişimdir.
Özlemişimdir, yanmışımdır hasretinden yakmışımdır.
Fotoğraflarına bakıp uyuduğum da olmuştur
Şiirlere sarılıp ağladığım da
Mümkündür sevgilim.
İki kadehten biri sen olmuşsundur, iki laftan.
Üç gün, beş gün, bir hafta
Fazla değil unuttuğum da olmuştur
Yeminlerle terk ettiğim de
Bağırıp çağırdığım da olmuştur yokluğunda
Nefessiz hissettiğim, sızıdan uyuyamadığım da
Sevmiyorum da demişimdir kim bilir canım çok yandığında
Sessizliğe teslim olduğum da olmuştur
Gürültümle tüm sessizliği bozduğum da
Mümkündür sevgilim.
Kahveler içmişimdir sensiz, filmler izlemiş, şarkılar dinlemişimdir
Çiçekler ekmiş, meyveler toplamışımdır
Kahkahalar eşliğinde umutlar öldürmüş, geceler büyütmüşümdür
Yokluğunu giyip giyip çıkarmışımdır üzerimden
Kederim koynuma sığamaz da olmuştur
Kokunu hatırlayıp yutkunduğum da
Mümkündür sevgilim.
Davullu zurnalı düğünlerde neşeyle dans ettiğim de olmuştur
Işıl ışıl baktığım da
Yollar eskitmiş, şehirler biriktirmişimdir
Gülüşünü kondurup avuçlarıma çayır çimen gezmişimdir
Bir narin kelebek gibi süzülürken hatırında
Mümkündür sevgilim.
Sevgilin.
Kendinizle başınızın belada olduğunu anladığınız oldu mu hiç? Ya da aslında bütün devrilmelerinizin öz nedeninin kendiniz olduğunuzu fark ettiğiniz? Yok yok! Boşuna bana şu bunu yaptı o oradan uçtu bu buradan kaçtı demeyin hiç. Yok diyeceksiniz de hemen belirteyim anlaşamamamız muhtemel. Her ihtimali aklımızın bir köşesinde tutarken çok basit fikirleri es geçme nedenimiz çok bilmişliğimizden kaynaklanıyor olabilir mi?
Kendimle küstüğümü fark ettim. Açıkçası yıllardır kendimle küsmüşüm aslında. Kendime sıra hiç gelmemiş ve bunu ben bile isteye böyle yapmışım. Evet öğretilenler, toplum, kurallar, alışkanlıklar vesaire hep bir neden bulmuşum. Sonsuz neden bulma gücü tarifsiz bir iç yenilgisine dönüşmüş ve bunu fark etmemişim.
Küçücük ömrümü daha da küçültmüş; un ufak olsun diye çabalamış, ne kadar da mükemmel parçalanıyor dur şuradan biraz da mısır patlatayım da izlemeye öyle devam edeyim diye seyre dalmışım. Kendi hayatımı izlerken böbürlenmelerimin yerini bu ne saçmalık, bu ne saçmalık diye mırıldanmalar alınca hangi aymaz aklın eseri bu diye sora sora kendime vardım.Sevgili Mükremin abi, sevgili mahallenin en güzel kızı, sevgili her genç kızın rüyası, ilk aşkı aktör, şarkıcı, sevgili anne, sevgili baba, sevgili abi, sevgili kardeş, sevgili eş, sevgili arkadaş, sevgili aşk, sevgili çocuk, sevgili insan başarabilirsin. Kaybolduğun yer seni bulacağın yer. Seni ancak sen bulabilirsin.
Bir narin papatya darılmış toprağına
Solgun.
Bin pişman, uykulara sığmıyor artık yokluğu.
Ha vardım ha varacağım avuntusu kâr etmiyor.
Teselliler utangaç, umutlar yorgun.
Boynunu büküp duruyor kavuşmalar.
Bin pişman, kaybetmiş yolu dönemiyor geri.
Bir narin papatya darılmış toprağına
Ölüm uykusunda.
Beni öldür.
Ruhumu saran sarmaşıklarınlaDiyemem ki aydınlıktır yüzün esenliktir hoştur.
Kuşatır kalbimi uçtan uca çayır çimen deniz derya
Beyaz bir güvercin gibi gelip konmuştur ayrılık aramıza
Çıkarıp masanın üstüne koyamam.Salonun en güzel köşesine yerleştirdi çiçeğini
Toprağı, suyu, gübresi...
Ha çiçeklendi ha çiçeklenecek diye bekleyip duruyordu.
Pembeli, mavili.
Bitlendi.
Küflendi.
Dertlendi de dertlendi.
Yazık dediler, boşuna onca emek verdi.
Bir çiçek uğruna kendini heba etti.
Sırf canları istiyor diye gelip kolumuzu, bacağımızı, kalbimizi, fikrimizi, ruhumuzu kırmalarına izin mi vermeli? Uğruna mücadele ettiğin her ne varsa dön bir bak. Hayatının bugününe gelene kadar nelere karşı durdun, nelerden vazgeçtin, neler kaybettin, neler kazandın? İçinde iyi olmayı dileyen minicik bir umut yok mu? Sen, senin için mücadele etmeye değmez misin? Bırak kim ne yaptıysa yaptı. Kaç yanlış yaptığını düşünüp düşünüp hayıflanmaktan da yanlışlarını allayıp pullamaktan da onları yaptığın için kendine kızmaktan da vazgeçsen olmaz mı? Vazgeç ki yeniden başlayabilesin. Yorgun, yenilmiş, yanılmış olmayı dilemezdin. Bilemezdin. Artık biliyorsun. Kendini de onları da onu da. Hâlâ sana sahipsin. Hâlâ sen gülümseyince çiçekler açmaya hazır baharların var. Hâlâ içinin her köşesi uçsuz bucaksız. Sevinçleri kutlamaya, güvenmeye, sevmeye, gülmeye hazır. Zaman alır ama olur. Sen yeter ki senden vazgeçme.
Sevgilim
Kışlar eskittim içimde.
Soğuklar, fırtınalar ziyan etti ekinlerimi.
Ot bitmez, kuş uçmaz, çiçek açmaz artık dediler.
Kış bitmez.
Sevgilim
Kışlar eskittim içimde.
Ayazlar ziyan etti gülüşlerimi.
Bir yabancı vadide bir kuytu köşeye
Savruldum, kayboldum, ağladım.
Bir daha bulunamaz, sevemez, gülemez dediler.
Kış bitmez.
Sevgilim
Daha fazla boyun eğemezdim.
Bir minik gülümsedim.
Bir yağdım.
Bir soldum.
Bir açtım.
Bir parladım.
Kış bitti.
Sevgilim.
Kış bitti.
Bazen içinden çıkılmaz olur. Kalbin, aklın bambaşka yönlere gider aynı hızla dağılırsın. Biraz soluklanmak, biraz uzlaşmak, biraz anlamak ve nihayetinde biraz anlaşılmak istersin. Biraz ağlamak, biraz gülmek.
Niyetini kederine kurmuş bir aşık gibi geçip giderken zaman ne çok yanılmış olduğuna hayretler ederken, minicik bir yalan kocaman bir fotoğrafta derin bir yarayı kanatır.
İçin tüm tanığıyken olanın bitenin sesini çalmışlar gibi elinden bakınır durur. Söyleyecek çok sözü varmışta ah bir konuşabilse, bulabilse şu sesini, bir yakalayabilse çalıp gideni, bir oh çekecekmiş gibi imalı imalı geçirirken günleri, ortalığı talan edebilecek kasırgasını saklamak için susuyor olabilir mi?
Ah zavallı serzenişler, ah bu ikircikli sanmalar. Kıyısı köşesi yenmiş umutlara tutunmak için gerekli derman gerektiği zaman yoksa ne yapmalı? Önemli mi kimin kime küstüğü? Tavşan da dağ da kendi hikayelerinde diğerinden bir haber yaşayıp gitmiyor mu?
Seni çıkarıp attık hikayeden.
Nasılları, niçinleri, olamazları.
Kasvetli akşamları, umutsuz sabahları.
Bir var bir yok yalanları.
Geriye saf özü kaldı.
Tertemiz pırıl pırıl.
Bir mavi yalnızlık yakışırdı senden sonra bu aşka
Biz de barıştık maviyle en sonunda
Bütün ihtimalleri sığdırabiliriz senin gözlerine.
Çıkarıp asabiliriz kurusun diye güneşe sereserpe kalbimizi
Yağmuru ötede dursun biraz
Biraz da kederi alıp götürsün seli
Seni, beni, masmavi geleceğimizi
Yaz akşamlarını, sarışın eylülleri
Öğle uykularını, pembe gülleri
Limon çiçeklerinin kokularını, cıvıl cıvıl sahilleri
Gün doğumunu, kuş seslerini, en tatlı gülüşleri
Her şeyi ama her şeyi sığdırabiliriz senin gözlerine
Ama işte...
En narin yanısın sen yüzümün
En uçsuz bucaksız yanı üstelik
Bi 'dolu aşksın bi'dolu neşe
Salkım saçak ortaya da dökülünce
İyi ki doğdun sen gülüşüm
En narin yanısın sen yüzümün.
Bugün seni seyrettim uzun uzun.
Öylece baktım kıyılarına.
Yürüdüm de yürüdüm.
Çakıl taşlarının gıcırtısı eşliğinde başladım mırıldanmaya
Hayallere daldım.
Sonra ayakkabılarımı çıkardım.
Üşür müyüm acaba diye bir an düşünsem de
Önce kumsalına ardından serin suyuna adımımı attım.
İçim titredi kabul.
Bir iki zıplar gibi oldum ama alıştım.
Biraz da böyle yürüyeyim dedim.
İki ileri üç geri ya da en fazla üç ileri bir geri
Keşke sudan bu kadar korkmasaydım.
Keşke yüzmeyi bilseydim.
Ne çok kulaç atardım kim bilir diye geçirdim içimden.
Ufkuna baktım. Nasıl güzel.
Gözlerimi kapattım.
Yüzdüğümü düşündüm.
Yüzdüm yüzdüm.
Yorulmak nedir bilmeden, bıkmadan.
Her kulaçta tarifsiz bir hazla, heyecanla, aşkla...
Martıların da bu anı bekliyormuş gibi eşlik ettiler bana
Yarıştık onlarla
Kıyıya dönmemek üzere, sonsuzluğa...
O kadar çok yüzünce acıktık tabi
Hemen dedi martılarından biri bekleyin beni
Gitti bir kanat dolusu simit getirdi
Vapurlarından öyle çok simit atılıyormuş ki hiç aç kalmayız dedi
Afiyetle yedik.
Ne yalan söyleyeyim. Bu simit denen şey bir harika
Biliyor musun ?
Balıklarınla da arkadaş olduk. Çok sevdik birbirimizi.
Yalnız birkaç tanesi biraz mızıkçı çıktı.
Biraz da huysuz kimisi
Ama sevdik birbirimizi
Yemekti, oyundu, sohbetti derken
Nasıl geçti saatler anlamadık
Bir deniz anası çok güldürdü bizi
İki kıraçanın arasını yaptık
Bir yunus şarkılar söylerken delice dans etti ıstakozlar
Bu kadar yeter dedim. Kıyıya dönmeliyim.
Hayır dediler hep birlikte kal bizimle
Hem bir bilsen dedi biri nasıl güzel oluyor burada akşamlar
Yıldızları anlattı bir diğeri coşkuyla
Yok neymiş kocaman gözleri varmış yıldızların
Çok ta güzel gülüyorlarmış üstelik
Biraz kikirdekler dedi araya girdi bir uskumru
Olsun derken bir diğeri
Akşam çöktü üstümüze usulca.
Saçlarıma doluştu yakamozlar.
Ay bir öpücük kondurdu yanağıma
Bir tatlı yel tuttu ellerimden
Kıvrıldık olduğumuz yere sarıldık uyuduk kırlangıçlarla.
Bugün seni seyrettim uzun uzun.
Bıraktım kendimi sonsuzluğuna.
