KARPUZ

Çok değil daha birkaç gün önce kavga ettim mahalledeki çocuklarla

Yok yok pes eder miyim hiç canlarına okudum valla

Mahallenin en yaramaz çocuklarından biriydim ben. Zerzevatçıların baş belası, çift kale maç yapan abilerin korkulu rüyası, boyumdan büyük bisiklete biner, ağaç gördüm mü tırmanmadan duramazdım. Yaramaz çocuktum. Yaramazdım. Yaşıtlarım yağlı ekmek, salçalı ekmek yerken ben maydanoz ekmek, çarliston biber kemirirdim. Yok benimkisine yemek denmez cidden kemirirdim. Mahallemize camcı açılacağını öğrendiğim gün çok heyecanlanmıştım. Garibim camcı, nereden bilsin onca başına bela olacağımı. Bana gün doğmuştu. Annem her sabah bin tembih yapmamam gerekenleri sıralardı. Ne hikmetse her akşam yapmamam gerekenleri yapmış ve üstüne bin şikayetçiyi kapımıza dayandırmış olurdum. Bence büyükler her şeyi çok abartıyordu ve dedikleriyle yaptıkları birbirini hiç tutmuyordu. Büyümenin kötü bir şey olduğunu daha o zamanlar anlamıştım. Mahallemizden her akşam aynı saatte elinde gitarıyla bir abi geçerdi. Sanırım ona aşık olmuştum. Etrafta onun gibisi yoktu. Herkesten farklıydı. Elinde alış veriş torbası yerine  gitar vardı. Hep aynı saatte geçer, hep aynı hızla yürür ve hep aynı tebessümle bakardı. Ardından baktığım anlar çocukluğumun en uslu anlarındandı. Bisikletim nerede, mahallede maç kurulmuş, gazoz kapaklarım ortalığa saçılmış hiç umurumda olmazdı. Öylece bakardım. Ne zaman o kadar büyüyebileceğimi hesaplamaya çalışır, sonunda işin içinden çıkamaz çareyi gidip yaramazlık yapmakta bulurdum. Top patlatmak, kale yıkmak, zillere basıp kaçmak, kapı önü terlik tekleri saklamak... Yaz bambaşka güzel olurdu. Karpuz severdim. Karpuz sevmeyen mi var be? Hâlâ severim. Karpuzu ve seni.

Sonra biraz biraz büyüdüğümü hissettim. Hiç umurumda olmayan şeyler umurumda olmaya başlayınca... Neler oluyordu? Neden oluyordu? Uğultu gibi sesler ağır kelimeler sarf ediyordu. Anlamını çoğunlukla bilmediğim ama yeterince zor tonlarda söylenen kelimeler. Nesi vardı bu büyüklerin, çözümsüz olan neydi? Karınları ağrıyor olsa geçiyordu nihayetinde. Anneleri kızsa da seviyordu onları. Babalarının cebi hep sürprizlerle doluydu. Yumurtalı ekmek kokusunun unutturamayacağı ne olabilirdi ki? Çilek reçeli vardı hem. Hani şu cennet cennet diye bahsettikleri kesinlikle oydu. Her sabah cennetse ve cennet öyle mutluluk vericiyse nesi vardı bu büyüklerin? Neden mutlu olmuyorlardı? Radyo cızırtısı nasıldır biliyorsunuz değil mi?  Türk sanat müziği ya da Türk halk müziğinin art arda çaldığı radyo kanallarında sıradaki parçayı anons eden abilerin, ablaların  diksiyonları, sesleri  harika olurdu. Kelimeleri öyle güzel söylerler öyle güzel tonlarda konuşurlar, vurguları öyle yerinde yaparlardı ki dedem bile keyfe gelir bir türkü patlatırdı. Sonra düşler kurduran bir müzik başlardı. Ben kırmızı pabuçlarımla ilgili hayaller kurardım ve sanıyorum ki dedem de bana hangi pabucu ne zaman alacağını... Sonra birden bir cızırtı. Hayallerimi bölmek için dedem bana başka pabuç almasın diye radyonun içine saklanan canavarlar düşlerime saldırıyordu. Hem sadece benimkine değil dedeminkine de. "Hay aksi" derdi dedem. Üç kuruşluk zevkimizin içine...Aman dedem derdim hiç sorun değil gider ayarlarım ben. Koştururdum radyonun başına bir o yana bir bu yana çevirirdim düğmesini. "Hay yaşa" derdi. Yeniden keyfe gelirdi. Benim çocuk kalbimde dereler coşar, çiçekler açar, kuşlar cıvıldaşırdı. Yaz rengarenk mutluluklarla kalbimin içini şenlik yerine çevirirdi. Evde kimsenin olmadığı günlerden birinde kocaman karpuzu zar zor mutfak tezgahına taşıyıp kesmeye karar verdim. Bilin bakalım ne oldu? Kestim kesmesine ama sadece karpuzu değil. Sol bileğimde durur hâlâ karpuz kokulu elimden kayan bıçağın izi. O ize her baktığımda (o gün çok korkup çok  ağlasam da) mutlulukla doluyorum. Söylemiştim. Karpuzu seviyorum. Bütün o yaz akşamları, sonbahar telaşları, uzadıkça daha tatlı bir kız çocuğu olduğumu söyledikleri saçlarıma babaannemin papatyalardan ördüğü o harikulade taçlar, yalınayak koşturduğum bahçeler, çiçekli böcekli elbiseler, yarım yamalak bildiğim şarkıları söyleme hevesim hepsi ama hepsi senin gözlerinle ilk buluştuğunda gözlerim tekrar gülümsediler. O yüzden onca kızarmıştı yanaklarım. Çocukluğumdaki gibi al al..

Ben ne zaman büyüdüm?  

İlk kez pabuçlarım ayağımı acıttığında mı?

İlk kez düşüp yaralandığımda mı?

İlk kez en iyi arkadaşımdan ayrılınca mı?

İlk aşkımda mı?

İlk yalanda mı?

İlk ihanetle tanışmamda mı?

İlk kaybettiğim sınavda mı?

İlk kazandığım ödülde mi?

İlk okuduğum romanda mı?

İlk etkilendiğim şiirde mi?

İlk kez sarhoş olduğumda mı?

İlk migren atağımda mı?

İlk öpücükte mi?

İlk kez sana sarılınca mı?

İlk kez oje sürdüğümde mi?

İlk maaşımı alınca mı?

İlk uçağa binince mi?

İlk araba kullanınca mı?

İlk kez sürdüğüm kırmızı rujla mı?

İlk yolculuğumda mı?

Ben ne zaman büyüdüm?

Karpuz gözlerinden ayrılınca mı?

SİNKAFLI SEVGİLİM

 Unut o zaman 

Bırakalım da sevmesin kalbin

Umurunda değilse 

Umurumda da  değilsin 

Unut o zaman 

Sen kazandın diyelim 

Ben kaybettimse kaybettim

Hasiktir bile değilsin!

OVERTHİNKİNG "DÜŞÜNÜYORUM O HALDE ÖLÜYORUM"

Elli    derece  güneşin altına  asılmış   ve  günlerce  orada  unutulmuş  rengarenk kıyafetler    nasıl  soluyorsa  öylece  solsun istiyorum   düşüncelerim.  Renklerinin güzelliğini,  kumaşlarının kalitesini  üstelik  konu  komşunun    "ayol    insan günlerce askıda bırakır mı güzelim kıyafetleri " demesini de umursamadan hatta gerekirse duymadan öylece boş boş durmak istiyorum.    Zihnim   arı  kovanı  gibi  sürekli vızıldıyor. Olur olmaz her çiçeğe konup bal  üretmeye çalışmak zorunda değilsin diye sürekli telkin etsem de  yok işe yaramıyor. Dünyanın en büyük çöp yığınının pasifik okyanusunda olduğunu söylüyorlar.  Bana kalırsa dünyanın en büyük çöp yığını  benim  zihnimde   ve   her  an  üzerine yenileri ekleniyor. Çok kırılmış,  çok yorulmuş, çok kandırılmış   ya da  şöyle  diyeyim  çok aldanmış biri olarak  kendi  zihnimin   ipini   çekmeye   karar    verdim.  Hani diyor ya  Yılmaz Erdoğan  "SEVGİLİM YOKSA SEVGİLİM OLMAYABİLİR MİSİN?"   şiirinde   "Sen aşka aşıksın müsaitsin gördüğünü abartmaya"     hah işte ben de aldanmaya meyletmiş ve bunu abartmış olabilir miyim? Olanı, olduranı bir kenara bırakıp yoluma öyle devam etsem olmaz mı?    Biraz sakinleşsem?    Sakin olma hakkım olduğunu bile yeni fark ettim biliyor musunuz?  Alışmışım pata küte nerede olmaz    var    olur  edebilirim  fikrine  kapılıp  kırk  parçaya  bölünmeyi  meziyet saymaya, olura olmaza nezaketle yanaşıp çok mühim   bir  şey   beceriyormuşum gibi  affetmenin  erdem  olduğu  yalanına  inanmaya...  Günlerim  sanki yeni binalarda çocuk odası,  çalışma odası  adı altında   sergilenen balkon bile olamayacak küçüklükteki allanıp pullanmış  kafes camlı  odalardan birinde  volta atarken, kendini uçsuz bucaksız bir ovada hayal eden  "oldu oldu oldu"  ritüelleri yapan, yeni moda  zihin  kandırıkçılığına  teslim  olmuş  insan   koyvermişliğinde   geçiyor. Çünkü insan bir çöplükte dolaşırken çöp kokusuna o kadar alışıyor ki   dünyanın  her yeri öyle kokuyor ve herkesin manzarası da aynısı sanıyor. Zihnimle bir  savaşa  giriştiğimi düşünebilirsiniz  zira  ben  de  öyle düşünmüyor değilim. Zihnim sürekli kazanıyor. Bir hacı yatmaz gibi ne yapsam deviremiyorum   ne  yapsam durduramıyorum diye düşünürken Rusların meşhur matruşkası geldi aklıma.  Evet bildiniz.  Neden bir matruşka olmuyorum. Özüme kavuşana kadar bütün tabakalarım kırılıp dağılsa da en güçlü, en kırılmaz, en ben halime o zaman kavuşamaz mıyım? Bunu biraz da kendimi kurtarma operasyonu gibi düşünebiliriz. Saldıranı ve savunanı aynı olan bir savaştan nasıl çıkılır, ne kadar yara alınır, sonuç tam olarak başarıya ulaşır mı yani demem o ki bir yanımı öldürünce diğer yanım gerçekten kazanmış sayılır mı? Bilmiyorum. Bunu bir savaşmış gibi ele almak yerine değişim,  dönüşüm   olarak  değerlendirmeye çalıştığım zamanlar da çok oluyor. Bu iyi bir şey doğru yoldasın, eninde sonunda huzura erecek, rahat bir nefes alacaksın diyorum. Kabul etmeliyim ki böyle düşününce daha umut dolu, ulaşılır   bir   hedef   belirlemiş ve ona çok yaklaşmış gibi  hissediyorum. Tam da böyle hissettiğim anda başka bir düşünce ele geçirmeye başlıyor zihnimi. İlk önce  kendini kandırma diye mırıldanıyor. Sonra uçsuz bucaksız çöplüğümde otururken  çığlık atmak, sağa sola küfretmek, saçımı başımı yolmak istiyorum. Nezaketsiz, saldırgan, biçimsiz.    

Elli derece güneşin altına asılmış ve günlerce orada unutulmuş rengarenk kıyafetler      nasıl soluyorsa öylece solsun istiyorum düşüncelerim.

 

PRENSESİN TAKUNYASI

 tık tık tık 

Modası geçmiş  yazlık bir  şarkının nakaratına eşlik ediyor adımları

Bir elinde salya sümük anılar bir elinde kahkaha

Sokağın gürültüsü kimin umurunda 

Pervazları toz toprak içinde,  içine içine çarpıp duruyor pencere 

İçinde uyumsuz, vazgeçmiş, bıkmış bir yara kanamakta

Hızlıca kapatsa işe yarar mı acaba?

tık tık tık 

Derin bir ayrılık yuva edinmiş bağını bahçesini

Adımlarının sesi ondan böyle sağır edici, börtü böcek korkuda 

Bir ah etse solacak çayır çimen

Ha güldü ha gülecek derken...

Nefesi kesilene kadar koşmak, kaçmak  hevesi var belli 

Bir cesaret ardına bakmadan koşsa unutabilir mi? 

tık tık tık

Zarflara sığmayan acemi mektuplar yazıyor  akşam sefalarına yaslayıp umutlarını

Alelade bir gün, geceyle birlikte  mucizeye dönüşsün istiyor

Okuduğu kitaplardan kaldırıp başını dalıyor maziye uzun uzun

Dudağında  yabancı bir gülümseme, kalbinde tanıdık bir hasret 

Derin bir sessizlikle aralarken anılarının kapısını  duyulabilir mi?

tık tık tık 

TARA

Nasıl da zarif  duruyor öyle

Gülüşünden  menevişler saçılıyor ortalığa

Yürek dolusu öpücükler kondurup yanağına

Seyre dalmalık

Basıp geçtiği her yerde mevsimler baharlanıyor 

Çiçeklerle yarışıyor güzelliği kuşları kıskandırıyor sesi

Elleri cennet kapılarını aralıyor

Tutup hiç bırakmamalık

Bir su damlası, ay ışığı,  bir yıldız tozu sanki

Gözlerinde Zümrüd-ü Anka gizli

Okyanuslar, dağlar, ovalar can buluyor teninde

Sonsuzluğa varmalık

YOLLARINI KAYBETMİŞ ŞEHİRLER BÜYÜYOR İÇİMDE

Yollarını kaybetmiş şehirler büyüyor içimde

İçinde yangınlar.

Satır satır uçuşuyor sayfalar toz duman.

Tuzak şarkıların uğultusu delip geçiyor sessizliği

Ayyuka çıkmış bir yokluğun yasında.

Ellere adanmış bir ömrün yarasında

Kaderle burun buruna, kederle sarmaş dolaş

Yollarını kaybetmiş şehirler büyüyor içimde

İçinde yangınlar.

LEYLAK

Biraz leylak kokusunun insan ruhuna nasıl da iyi geldiğini uzun uzun anlatmak isterim lakin bu romantik sükûnet halinde zor gibi. Malum ucundan kıyısından yaza merhaba dedik. Şen kuş cıvıltıları, rengarenk mevsimlik çiçekler, ardına kadar açılmak için prova yapan balkon kapıları, pencereler, pazar tezgahlarında salınan yaz müjdecisi çeşit çeşit otlar, hafta sonu piknik planları, sahilde uzun yürüyüşler, ışıltılı günler, yıldızlı akşamlar... 

Derin bir nefes alıp doğaya teslim olmanın, toprağa basmanın, dağ bayır salınıp durmanın tam vakti. En uçuş uçuş elbiselerini giyip üstlerine çıplak ayak kırlarda koşturan kız çocukları gibi papatyalardan taçlar takıp saçlarımıza kıkır kıkır kıkırdama vakti. Işığın kamaştırdığı gözlerimize aldırış etmeden üstelik. Deniz yıldızları gibi yeniden hep yeniden hep yenilenmeye meylederek hayata karışma vakti. Bu sonsuzluğun içinde tebessüm etmeyi unutmadan. Seyyar satıcıların tezgahlarında çağlaların, eriklerin, çileklerin nazlı nazlı salınma vakti. Avuçlarımıza konan uğur böceklerine şarkılar söyleyerek yeni dilekler tutma vakti. Tüm dileklerimizin mucizevi bir şekilde gerçekleşeceğinden hiç kuşku duymadan.

Biraz leylak kokusunun insan ruhuna nasıl da iyi geldiğini uzun uzun anlatmak isterim...

MERHABA BEN UMUT

Geldi.

Ben mavi bir çiçektim.

İliştirdi beni göğsünün tam üstüne.

Nereden bilecektim?

Düşürdü beni yüreğinden.

Yapraklarım solmaya, ışığım sönmeye başladı.

Kaldı. 

Tutar sanıyordum. Kaldırır düşürdüğü yerden.

İyileştirir yaraladığını.

Üzülür, özür diler hoyratlığından.

Af diler gözlerimden, af diler saçlarımdan.

Kaldı.

Rüzgarım oldu.

Un ufak parçalarım savrulsun diye olabildiğince uzağa.

Kaldı.

Yağmurum oldu.

Gözlerimdeki keder görünmesin diye.

Kaldı. 

Yangınım oldu.

Hâlâ bana benzeyen parçalarım tanınmaz hale gelene kadar.

Kaldı.

Savurdu.

Yağdı. 

Yaktı.

Gitti. 

LEYLAKLAR ORMANLAR FIRTINALAR

Dikenli teller var içimde
Her köşesinde kurt kapanları.
Av benim.
Ve ne gariptir ki avcı.
Dökük sıvalar var içimde
Dikiş tutmaz yaralar.
Cadı kazanları
Cehennem suları
Yandıkça eğilip içtiğim sular.
Leylaklar açar mı gizli bahçelerde ?
Saf ademoğulları
Sere serpe uzanmışlar göğe
Bize bakıyorlar.

Bulutlar var içimde 

Ha yağdı ha yağacak .

Uzak topraklara hasret, hasret olduğu kadar küskün.

Fırtınalar var içimde  

Dizginlemek ne mümkün.

ELVEDA

Bahçesinde ayrık otları 

Sesi kesilmiş kurbağaların 

Mevsimsiz bir karakış 

Bir zamansız vedada 

Eteklerimde ona  söylenmemiş aşk şarkıları

Kalbimden çekiştirip durmakta

Affet sevdiğim 

Affet 

Elveda

GÖZLERİNDEN SONRA GÜLÜŞÜNDEN ÖNCE

 Kuş cıvıltıları saklıyorum kalbimde. 

Adının göğünde çırpıyorlar  kanatlarını.

Senin ellerin eski semt pazarları ve  sahilin birinde başını omzuna yaslıyor sevdalıların.

İp atlıyor sokağın bir köşesinde, başka bir köşede su veriyor çiçeklere.

Rüzgarlarla ıslıklar çalıyor, şarkılar söylüyor, gülümsüyor.

Nisan senin ellerin bulutlarla yarışıyor, yağmura karışıyor.

Açıyor renk renk baharlara yazlara...

Dağlar aşıyor derelerden taşıyor.

Bak nasıl kıvrım kıvrım yayılıyor senin ellerin.

Senin ellerin şiirler, şairler, hasretler...

Sonsuz ufuklar, ormanlar, hercai menekşeler.

Senin ellerin ıhlamurlar, sarı sümbüller, limon  ağaçları, nar çiçekleri...

Senin ellerin Gümüşsuyu yokuşu  Beylerbeyi sahili. 

Üsküdar Beşiktaş arası vapur seferleri.

Senin ellerin eylül akşamları, kavun kokuları, martı sesleri, dalga dalga deniz.

Ege de bir köy kahvesinde  karadut suyu, limonata.

Karadeniz'de her dem yeşil yaylalar, al yanaklı çocuklar.

Akdeniz'de sere serpe güneş, kum, deniz...

İç Anadolu'dan Doğu Anadolu'ya 

Doğu ekspresinde aşk senin ellerin.

Senin ellerin zeytin ağaçları, defne yaprakları,  kiraz dalları...

Kuş cıvıltıları saklıyorum kalbimde.

Adının göğünde çırpıyorlar kanatlarını.

KARŞI PENCERENİN KUŞLARI

 Akşam üstü bir kadın bir fincan kahvesini yudumluyor.

Bir yudum kahve bir nefes sigara...Tekrarlıyor.

Dışarısı günlük güneşlik.

İçerisi kar kıyamet.

Köşede seyyar bir balıkçı bağırıyor.

Mercan var, mezgit var, levrek var.

Bir taksi yanaşıyor öteye 

Gencecik bir kız, yüreğinin kıpırtısı caddelere taşarken 

Beşiktaş lütfen diyor.

Uzaklaşıp gidiyor.

Karşı pencerenin kuşlarına takılıyor gözü.

Bugün, olduklarından daha neşeli mi ne diye düşünüyor kadın.

Beyaz bluzuna damlayan kahvesine aldırış etmeden gülümsüyor.

Evinin içinde kocaman bir gölge  sessizlik.

Soğuk mu soğuk duvarları sarıyor.

Karşı pencerenin kuşlarının  sesi de olmasa 

Büsbütün çıldıracağını düşünüyor bu hayatta.

Bir an  hatta çoğunlukla kayboluyor yalnızlığında.

Bir, iki, üç, dört...

Saymayı bırakıyor zira yetişemiyor kanat çırpmalarına

İki kumru oynaşıyor  diğerleri sonsuz bir neşeyle şarkılar mırıldanmakta.

Kapatıyor gözlerini eşlik ediyor onlara.

Mis gibi bir meltem saçlarını okşuyor.

Yüreğinde bir ferahlık, bir kavuşma heyecanı.

Açık penceresinden içeri kuşlar doluşuyor.

Karşı pencerenin kuşları.

ŞİŞMAN BAKKALIN KARISI

İncecik bir kadın.

Soluk benizli

Kara kaşlı 

Kısa boylu

Gülerken hiç görülmemiş

Âdeti değilmiş 

Şişman bakkal karısından çok korkuyormuş 

Sürekli farklı farklı hikayeler anlatıp duruyor mahalleli

Hikayelerin sadece sonu aynı, korkan bir şişman bakkal

Elinde olsa kulaklarından tutup tavana asacak kocasını diyorlar.

Yok artık diyor dinleyenlerden biri 

O kadar da değil. 

Usturuplu at kardeşim diyemediğine işte 

Şişman bakkalın karısı iyi giyimli 

Ağzı iyi de laf  yapıyormuş hani

Tabi lütfedip konuşursa 

Öyle herkesle konuşmazmış

Babasının da zahireci dükkanı varmış

Hatta şişman bakkalla orada tanışmışlar 

Şişman bakkal hep böyle şişman değilmiş 

O da incecik bir delikanlıymış evlendiğinde

Sonra ne olduysa olmuş üç beş derken...

Ara sıra şeker, sakız, çikolata falan dağıtırmış çocuklara.

Bir gün çocuklardan biri görünce elinde şekerleri

O heyecanla seslenmiş arkadaşlarına 

Koşun koşun! Çikolata dağıtıyor şişman bakkal amca 

Adı çıkmış şişman bakkala 

Kendi halinde bir adam diyorlar.

Aslında çok da iyi biri 

Gülümsemeyi seviyormuş karısının aksine

Eski günlerine tanık olanlar anlatır ara ara 

Bu da bir şey mi?

Gözlerinin içi gülerdi.

Ne neşeli çocuktu bir bilseniz bu şişman bakkal.

Şimdi bu güldüğü gülme mi?

CEBİNDE AYRILIK TAŞIYAN ADAM

Cebinde ayrılık taşıyan adam 

Düşünceli.

Bir kaldırımdan diğerine mırıldanıyor.

Gelenin geçenin umurunda değil.

Farkında.

Bu biraz canını sıksa da en çok cebindeki şıngırtıya takıyor kafasını.

Her adım attığında şangır şungur.

Yüzünde istemsiz bir tedirginliğe neden oluyor.

Esir alıyor duygularını.

Sokakta cebinde ayrılık taşıdığı belli olmasın diye çırpınan adam

Kimsenin umurunda değil bunu biliyor.

Bildiği halde tedirgin.

Bir sağa bir sola oflayıp pufluyor.

Geleni geçeni süzüyor göz ucuyla

Bazılarına alenen uzun uzun bakıyor.

Kimse onu fark etmiyor.

Kimsenin umurunda değil.

Cebindeki şıngırtı arttıkça artıyor.

Kalbinin sesini bastırıyor.

Cebinde ayrılık taşıyan adam

Koyuyor ellerini ceplerine, oturuyor kaldırıma.

Tam bir şey söyleyecek gibi oluyor.

Ne geldiyse dilinin ucuna

Rahatsız olmuş olacak ki susuyor.

Derin derin nefes alıyor.

Bir gören oldu mu diye dilinin ucuna gelenleri bakınıyor.

Oh be diyor kimsenin umurunda değil.

Kimse beni fark etmiyor.

Cebinde ayrılık taşıyan adam 

Bir kaldırımda 

Öylece

Duruyor.

GÜLDÜĞÜM YERDEN BİLDİRİYORUM

Günler geçirdik.

İyi günler.

Kötü günler.

Mutlu günler geçirdik.

Mutsuz günler.

Adıyla seslendim. Döndü, baktı, gülümsedi.

Tomurcuk güllere benziyordu gülümsemesi

Bir bahar tazeliği vardı sesinde.

Adımla seslendi. Gülümsedim.

Yabanıl bir papatya bahçesi gibi coştukça coştu kalbim.

Hayretler dolusu bakakaldım.

Her yerden duyulabilirdi kalbimin sesi

Mümkün değildi sevmemesi

Uzattığı eli tutmaması

Kaşına gözüne yanmaması

Bir sabah, bir vapur sesi,  bir martı çağlaması, bir kahve kokusu, bir karınca yuvası

Hüzne bulandı.

Gitti.

Ardında yolsuz evler, neşesiz gülüşler, derin iç çekişler bıraktı.

Adressiz umutlar, kayıp yarınlar, sessiz ağlamalar, sahipsiz yalanlar.

İçimde kusursuz kesikler bıraktı.

UZAKTA BİR YAĞMUR BULUTU GÖZLERİN

Yeniden öğreniyorum

Akşam oluşunu günün ve saatin yanlış vuruşunu 

Şarkıların çoğunu ve azını varlığının 

Uzakta bir yağmur bulutu gözlerin

Hanidir sana benzemiyor gülüşlerin 

MÜMKÜNDÜR SEVGİLİM

Sevgilim.

Bir rüyanın içinde düşmüşsündür hatırıma.

Doğrudur  kabul çok çok sevmişimdir.

Özlemişimdir yanmışımdır hasretinden  yakmışımdır.

Fotoğraflarına bakıp uyuduğum da olmuştur

Şiirlere sarılıp ağladığım da

Mümkündür sevgilim. 

İki kadehten biri sen olmuşsundur, iki laftan. 

Üç gün, beş gün, bir hafta 

Fazla değil unuttuğum da olmuştur

Yeminlerle terk ettiğim de

Bağırıp çağırdığım da olmuştur yokluğunda

Nefessiz hissettiğim, sızıdan uyuyamadığım da 

Sevmiyorum da demişimdir kim bilir canım çok yandığında

Sessizliğe teslim olduğum da olmuştur

Gürültümle tüm sessizliği bozduğum da

Mümkündür sevgilim.

Kahveler içmişimdir sensiz, filmler izlemiş, şarkılar dinlemişimdir

Çiçekler ekmiş, meyveler toplamışımdır

Kahkahalar eşliğinde umutlar öldürmüş, geceler büyütmüşümdür

Yokluğunu giyip giyip çıkarmışımdır üzerimden

Kederim koynuma sığamaz da olmuştur

Kokunu hatırlayıp yutkunduğum da

Mümkündür sevgilim. 

Davullu zurnalı düğünlerde neşeyle dans ettiğim de olmuştur

Işıl ışıl baktığım da

Yollar eskitmiş, şehirler biriktirmişimdir

Gülüşünü kondurup avuçlarıma çayır çimen gezmişimdir

Bir narin kelebek gibi süzülürken hatırında

Mümkündür sevgilim.

Sevgilin.

SEN SENİN KİM OLDUĞUNU BİLİYOR MUSUN ?

Kendinizle başınızın belada olduğunu anladığınız oldu mu hiç? Ya da aslında bütün devrilmelerinizin öz nedeninin kendiniz olduğunuzu fark ettiğiniz? Yok yok! Boşuna   bana şu bunu yaptı o oradan uçtu bu buradan kaçtı demeyin hiç. Yok diyeceksiniz de hemen belirteyim anlaşamamamız muhtemel. Her ihtimali aklımızın bir köşesinde tutarken çok basit fikirleri es geçme nedenimiz  çok bilmişliğimizden kaynaklanıyor olabilir mi? 

Kendimle küstüğümü fark ettim. Açıkçası    yıllardır  kendimle küsmüşüm aslında.          Kendime sıra hiç gelmemiş ve bunu ben bile isteye böyle yapmışım. Evet öğretilenler, toplum, kurallar, alışkanlıklar vesaire hep bir neden bulmuşum. Sonsuz neden bulma gücü tarifsiz bir iç yenilgisine dönüşmüş ve bunu fark etmemişim.  

Küçücük ömrümü daha da küçültmüş; un ufak olsun diye çabalamış, ne kadar da mükemmel parçalanıyor  dur şuradan biraz da mısır patlatayım da izlemeye öyle devam edeyim diye seyre dalmışım. Kendi hayatımı izlerken  böbürlenmelerimin yerini bu ne saçmalık, bu  ne saçmalık diye mırıldanmalar alınca   hangi aymaz aklın eseri bu diye sora sora kendime vardım.

Kendinize vardığınızda yine hafiften bir küstahlık esir alıyor insanı. Kendimdeyim, kendimleyim, kendimle çok mutluyum. Kendim de kendim. Canım kendim, mükemmel kendim. Yok abartmıyorum. Kendimizi bulduğumuzu ve  sevdiğimizi sandığımız o anlar kayboluşumuzun en karanlık yeri en kuytusu en bir daha bulunamama ihtimalinin çoklaştığı yer. Kimse sana vurmadığı sürece dünyanın en güçlü yumruğuna  sahip olduğunu sanmak gibi. Gücümüzün ne kadar da olmadığını, ne kadar yenildiğimizi ufaktan ufaktan anladığımız yer. Burada sükûnetle kalabilmek çok zor. Sakin kalabilmek fena zorlayıcı lakin bunu başarabilirsek o mükemmel  manzaraya varmak için ilk adımı atacağımız  dönemecin başı da burası. Yani sonrası bütün o karanlığın hep geride kalması. Işık ihtimalinin heyecanı.

Bir sürü gün bir sürü gece bir sürü hayal bir sürü gerçek. Yaşadığımız hiçbir şeyin içinden çıkaramayız kendimizi. Yok sayıyorum işte dediğimiz vakit yok olmazlar. Lakin öğrendiklerimizle yepyeni bir gülümsemeye sahip olabiliriz. Hatta daha iyi bir ağlamaya. Fark edebiliriz toprağımızı. Yağmur mevsiminde sulamaktan, yaz günü kış çiçekleri ekmekten vazgeçebiliriz. Dilediğince koşturamasın diye herkes içinde çitle çevirebiliriz. Yabancılar ve satıcılar giremez diye bir tabela da astık mı oh mis. Vay beni mülkiyetçi faşist vay. Malumunuz günümüz çok bilenlerin günü. Ahkâmcı abilerimizden ablalarımızdan bir şey almayalım mı? Kör cahil mi kalalım? Biz ölelim mi ey ahali? Ay burası böyle olmayacaktı sanki.

Sevgili Mükremin abi, sevgili mahallenin en güzel kızı, sevgili her genç kızın rüyası, ilk aşkı aktör, şarkıcı, sevgili anne, sevgili baba, sevgili abi, sevgili kardeş, sevgili eş, sevgili arkadaş, sevgili aşk, sevgili çocuk, sevgili insan başarabilirsin. Kaybolduğun yer seni bulacağın yer. Seni ancak sen bulabilirsin.

PİŞMAN

Bir narin papatya darılmış toprağına 

Solgun.

Bin pişman, uykulara sığmıyor artık yokluğu.

Ha vardım ha varacağım avuntusu kâr etmiyor. 

Teselliler utangaç, umutlar yorgun.

Boynunu büküp duruyor kavuşmalar. 

Bin pişman,  kaybetmiş yolu dönemiyor geri.

Bir narin papatya darılmış toprağına 

Ölüm uykusunda.

SON DANS

Beni öldür.

Ruhumu saran sarmaşıklarınla
Dökülsün yüzüm meyve vermesin ormanlarında
Soyunsun bir daha giyinmesin eskilerini

Sussun, vurulsun kaderim pişmanlıklarında

Kalkamasın olduğu yerden gülüşlerim yalanlarınla

Beni öldür.

YELBEGEN

Diyemem ki aydınlıktır yüzün esenliktir hoştur

Kuşatır kalbimi uçtan uca çayır çimen deniz derya

Beyaz bir güvercin gibi gelip konmuştur ayrılık aramıza

Çıkarıp masanın üstüne koyamam

kafeslerde tutamam

Zindanlara atamam

Yedi başlı devisin sen bu sevdanın

Artık seninle savaşamam.

ÖLMEYE NİYETLİ ÇİÇEK

Salonun en güzel köşesine yerleştirdi çiçeğini 

Toprağı, suyu, gübresi...

Ha çiçeklendi ha çiçeklenecek diye bekleyip duruyordu.

Pembeli, mavili.

Bitlendi.

Küflendi.

Dertlendi de dertlendi.

Yazık dediler, boşuna onca emek verdi.

Bir çiçek uğruna kendini heba etti.

KAHVE BAHANE

Kahve kokusuyla güne başlamayı sevenler burada mı? Bizi bölenlerimize ayırmakla ayırmamak arasında gidip geliyorum. Hani şu kahve bahane hayat şahanecilerle, bahanesi ne olursa olsun kahve olsuncular, aslında aynılarcılar vesaire diye. Matematiğim pek iyi olmadığı için hemen vazgeçiyorum tabi. Neyse kahve bahane. Bugün de kendinden desenli hüzünlerimi verip yerine tabak çanak olmadı mandal falan alabilir miyim acaba modundayım. Biraz ökse otu, biraz civanperçemi, biraz hatmi çiçeğini kazanımıza koyup karıştırıyoruz. Yetti artık cadının elinde oyuncak olduğumuz. En afilisinden tavşan kaç tazı tut türküsü eşliğinde bunca  savrulup durmanın pek maharetli bir durum olmadığını da anladıysak ne âlâ. Ostrogotlar, Vizigotlar ve nicesi aynı fikirde, gökyüzü çok gergin sinirlerinize hakim olun diyorlar. Hah işte bu yüzden bunca sıkıntı, sancı. Onlardan iyi mi bileceğiz? Yok insanlar kabaymış, yok efendim çığırından çıkmışız.  Gökyüzünden haberiniz var mı kuzum sizin?  Niçin günahını alıyorsunuz insanların. Cetvel gibi dosdoğruyuz işte yamukluk bunun neresinde?  Size elmalı turtadan da  bahsetmek istiyorum bugün. Yok tarifini vermeyeceğim. Elmalı turta kahveyle, çayla, şarapla, suyla velhasıl neyle isterseniz onunla çok iyi uyum sağlar. Benim tavsiyem bir dilim kıvamında turta ve yanında iyi demlenmiş bir fincan çay. Köşenize çekilip biraz düşünün. Zaten çok düşünenlerdenseniz biraz durun. Elinize yüzünüze bulaştırdığınız hasretlerin, el olan sevdiklerinizin, yabancı gülüşlerin, yalancı sevgilerin bolca olduğu ve  iliklerimize kadar sancıdığımız bu günlerin de geçeceğine inancınızı yitirmeyin. Bir de gülüşünüze iyi bakın. 

Benim küçük hikayem.

Gülüşü gökyüzü sevdiğim.

Sensiz ne yana baksam bir eksik

Tadı tuzu kalmadı hiçbir şeyin.

Kapı önünde eskiciler çanak çömlek derdinde

Yok şikayetçi değilim. 

Ama mümkün olsaydı diyorum

Hani yokluğunu verip

Seni alabilir miydim ? 

KIŞ BİTTİ

Sırf canları istiyor diye gelip kolumuzu, bacağımızı, kalbimizi, fikrimizi, ruhumuzu kırmalarına izin mi vermeli? Uğruna mücadele ettiğin her ne varsa dön bir bak. Hayatının bugününe gelene kadar nelere karşı durdun, nelerden vazgeçtin, neler kaybettin, neler kazandın? İçinde iyi olmayı dileyen minicik bir umut yok mu? Sen, senin için mücadele etmeye değmez misin?  Bırak kim ne yaptıysa yaptı. Kaç yanlış yaptığını düşünüp düşünüp hayıflanmaktan da yanlışlarını allayıp pullamaktan da onları yaptığın için kendine kızmaktan da vazgeçsen olmaz mı? Vazgeç ki yeniden başlayabilesin. Yorgun, yenilmiş, yanılmış olmayı dilemezdin. Bilemezdin. Artık biliyorsun. Kendini de onları da onu da. Hâlâ sana sahipsin. Hâlâ sen gülümseyince çiçekler açmaya hazır baharların var. Hâlâ içinin her köşesi uçsuz bucaksız. Sevinçleri kutlamaya, güvenmeye, sevmeye, gülmeye hazır. Zaman alır ama olur. Sen yeter ki senden vazgeçme.

Sevgilim

Kışlar eskittim içimde.

Soğuklar, fırtınalar ziyan etti ekinlerimi.

Ot bitmez, kuş uçmaz, çiçek açmaz artık dediler.

Kış bitmez.

Sevgilim

Kışlar eskittim içimde.

Ayazlar ziyan etti gülüşlerimi.

Bir yabancı  vadide bir kuytu köşeye

Savruldum, kayboldum, ağladım.

Bir daha  bulunamaz, sevemez, gülemez dediler.

Kış bitmez.

Sevgilim

Daha fazla boyun eğemezdim.

Bir minik gülümsedim.

Bir yağdım.

Bir soldum.

Bir açtım.

Bir parladım.

Kış bitti.

Sevgilim. 

Kış bitti.

BAZI FOTOĞRAFLAR BAZI YALANLAR BAZI YARALAR

Bazen içinden çıkılmaz olur.  Kalbin, aklın bambaşka yönlere gider aynı hızla  dağılırsın.  Biraz soluklanmak, biraz uzlaşmak, biraz anlamak ve nihayetinde biraz anlaşılmak istersin. Biraz ağlamak, biraz gülmek. 

Niyetini kederine kurmuş bir aşık gibi geçip giderken zaman ne çok yanılmış olduğuna hayretler ederken, minicik bir yalan kocaman bir fotoğrafta derin bir yarayı kanatır.

İçin tüm tanığıyken olanın bitenin sesini çalmışlar gibi elinden bakınır durur. Söyleyecek çok sözü varmışta ah bir konuşabilse, bulabilse şu sesini, bir yakalayabilse çalıp gideni, bir oh çekecekmiş gibi imalı imalı geçirirken günleri, ortalığı talan edebilecek kasırgasını saklamak için susuyor olabilir mi? 

Ah zavallı serzenişler,  ah bu ikircikli sanmalar. Kıyısı köşesi yenmiş umutlara tutunmak için gerekli derman gerektiği zaman yoksa  ne yapmalı? Önemli mi kimin kime küstüğü? Tavşan da dağ da kendi hikayelerinde diğerinden bir haber yaşayıp gitmiyor mu?