Kurşuna dizildim.
En sevdalı cümleler ilmek oldu boynuma.
Daldırdım avuçlarımı kendi alevime
Ölüme niyetlendim.
Ya sonra?
Ya sonra?
Büyüdü yangın. Tutuşturdu boynu bükük yalnızlığımı.
Binaların tepelerinden kuşbakışı yok oluşumu izledim.
Tırnaklarımı geçirdim toprağın göğsüne
Sarstım inleyen acılarımı.
Dudaklarımı dayadım bahçedeki ağacın köküne
Çıkardım attım varlığımı.
İşte o zaman yanmaya başladım.
Ayak parmaklarımdan yükseliyordu alevler.
Çığlık çığlığa can veren bedenimde
Siliniyordu izler.
Karşımda düğün dernek
Cesedim kaldı orta yerde.
Kemiklerimde is kokusu. Tükürüyor gelip geçenler.
Uyandırmayın beni.
Söz ağızdan çıktı bir kere.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder