Kurşuna dizildim.
En sevdalı cümleler ilmek oldu boynuma
Daldırdım avuçlarımı kendi alevime
Ölüme niyetlendim.
Ya sonra?
Ya sonra?
Büyüdü yangın. Tutuşturdu boynu bükük yalnızlığımı
Binaların tepelerinden kuşbakışı yok oluşumu izledim.
Tırnaklarımı geçirdim toprağın göğsüne
Sarstım inleyen acılarımı.
Dudaklarımı dayadım bahçedeki ağacın köküne
Çıkardım attım varlığımı.
İşte o zaman yanmaya başladım.
Ayak parmaklarımdan yükseliyordu alevler.
Çığlık çığlığa can veren bedenimde
Siliniyordu izler.
Karşımda düğün dernek
Cesedim kaldı orta yerde
Kemiklerimde is kokusu tükürüyor gelip geçenler.
Uyandırmayın beni.
Söz ağızdan çıktı bir kere
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder