Sırf canları istiyor diye gelip kolumuzu, bacağımızı, kalbimizi, fikrimizi, ruhumuzu kırmalarına izin mi vermeli? Uğruna mücadele ettiğin her ne varsa dön bir bak. Hayatının bugününe gelene kadar nelere karşı durdun, nelerden vazgeçtin, neler kaybettin, neler kazandın? İçinde iyi olmayı dileyen minicik bir umut yok mu? Sen, senin için mücadele etmeye değmez misin? Bırak kim ne yaptıysa yaptı. Kaç yanlış yaptığını düşünüp düşünüp hayıflanmaktan da yanlışlarını allayıp pullamaktan da onları yaptığın için kendine kızmaktan da vazgeçsen olmaz mı? Vazgeç ki yeniden başlayabilesin. Yorgun, yenilmiş, yanılmış olmayı dilemezdin. Bilemezdin. Artık biliyorsun. Kendini de onları da onu da. Hâlâ sana sahipsin. Hâlâ sen gülümseyince çiçekler açmaya hazır baharların var. Hâlâ içinin her köşesi uçsuz bucaksız. Sevinçleri kutlamaya, güvenmeye, sevmeye, gülmeye hazır. Zaman alır ama olur. Sen yeter ki senden vazgeçme.
Sevgilim
Kışlar eskittim içimde.
Soğuklar, fırtınalar ziyan etti ekinlerimi.
Ot bitmez, kuş uçmaz, çiçek açmaz artık dediler.
Kış bitmez.
Sevgilim
Kışlar eskittim içimde.
Ayazlar ziyan etti gülüşlerimi.
Bir yabancı vadide bir kuytu köşeye
Savruldum, kayboldum, ağladım.
Bir daha bulunamaz, sevemez, gülemez dediler.
Kış bitmez.
Sevgilim
Daha fazla boyun eğemezdim.
Bir minik gülümsedim.
Bir yağdım.
Bir soldum.
Bir açtım.
Bir parladım.
Kış bitti.
Sevgilim.
Kış bitti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder