GÖZ YASI

Bizim yalnızlıktan anladığımız eski bir fotoğrafla kedere kılıflar uydurarak
Vakti nankör ellerde parçalama çabasına alkış tutmaktı.
Yokluğu ne kadar zor olabilirdi ki?
Daha ne kadar acıtabilirdi canı?

Bir sabah umudumuzun üzerine güneş doğmuş
Bahçesinde çiçek açmış gördüğümüzde
İzin verir miydi, yaralarımız gönlümüzce koşmamıza?
Bırakın koşmayı eğilip dokunabilir miydik çimenlerimize?
Bize biçilmiş kaftan değil mi harabelerimiz?
Oradan gördüğümüz tüm manzara başkalarına ait değil mi?
Berrak sular çağlayıp duruyorsa kaynağından
Elimizi uzattığımızda kararan ne?

Bizim yalnızlıktan anladığımız köşelerde kelimeleri büyütmek.
Okşamak her harfin saçını onun saçıymış gibi.
Perçemini kaldırıp bir minik buse kondurmak alnına.
Sonra hadi git diyebilmek.

İstemeden bazen de gönlün rızasıyla.
Hadi git çoğal, büyü, sevil derken ağlamak usulca.

Kaydı nankör bir elde sahte imzalar atılan hayatın
Birikip duran çizgilerinde ölüm kalım savaşı vermek.
Çığlığını derin bir sessizliğe gömüp
Yalancı bir tebessümle sevilesi hayranlıklar oluşturmak.
Nankörlüğü kendine çevirip kendini vurmak her tetikte.
Bile bile eğilmek en dik durmamız gerektiği yerde.
Kader işte.

Bizim yalnızlıktan anladığımız sağanak yağmur mevsimlerini bahar ilan etmek
Yasımızın özgürce salınmasına olanak veriyor diye.
Ne bir öncesi ne bir sonrası girebilir gönlümüze.
İnadına sağanaklarda yol almalı.

İlla bir sağanak mevsimde uğramalı düşlerin son dediği yere.

Belalı bir orospu gibi 
Masumiyet giyinip katılmak her maskeli baloya.

Ve en yalın halim bu diye selam vermek gelene geçene.
Saçlarını örüp salmak iki yandan.
Beyaz, lekesiz bir hayat geçirip üstüne büyümek.
Işık oyunlarının yardımı ile en küçük olduğumuz yerde.
Nasılsa bir dev fark edip sokulacaktır kirimize.
Merhabasına karıştığı anda keskin arzularımız geri sayım başlar.

Ne kadar dayanacak bu zehre ve ne zaman ölecek bu dev de.

Bizim yalnızlıktan anladığımız
Aralık bulduğumuz her sokak kapısına sığınabilme ihtimallerine göz koymak.

Açlığımızı ele vermek bizden daha aç olanlara.
Düşünmeden.
Düşünemeyecek kadar kaybettiğimizden.
Kaybettiğimiz kadar azaldığımızdan.
Sokak ortasında kalmak sonunda.
Suçlayacak birileri olsun da vicdanı taşa tutmaya engel.
Gerisi mühim değil.

Mühim olan yittikten sonra.

Gökyüzüne çevrilen parmaklarımız göz kapaklarımıza düşüyor nihayetinde.
İçinde ince bir sızı defnediliyor.
Bereket dualarından umudu kestiren bu kuraklık.
Dudaklarımızı çatlatan sıcak, etrafında gezinen sinekler.
Kesip atsan bile nafile diyor artık en iyi bilen.
Bedene yayılmış bir zehrin kollarında kime sarılsan nafile.
Kapını çalan bir konuk değil. Asıl sahibi sahip olduklarının.
Erteleyip durman senden değil. Onun sabrından diyor.
Son tık öyle sessiz ama en etkilisi.
Kapı aralanıyor.

Bizim yalnızlıktan anladığımız
Göz yası.